“แม่ครับ” ทำไมแม่ไข่มันไว้แล้ว ทิ้งมันให้สู้ชีวิตคู่กับคุณพ่อทำไมครับ ตอนช่วงที่คุณพ่ออุ้มลูกไปลำบากตรากตรำ คุณแม่อยู่ที่ไหนครับ ทำไมผมไม่เคยเห็นแม่เลยครับ ทำไมผมเห็นเพื่อนพี่น้องแต่ละคนที่ช่วยมัน คอยช่วยมันอยู่ตลอดเวลาเท่าที่ความสามารถพวกเค้าจะมีครับ

“แม่ครับ” ทำไมแม่ไม่เคยไปหามันที่บ้านเลยครับ ตอนคุณพ่อยังมีชีวิตอยู่ ผมไม่เคยเจอแม่เลยครับ แม้แต่ครั้งเดียว ผมไม่เคยได้ยินจากมันเลย แม้แต่คำเดียวว่ามันได้งานทำ จากที่แม่มันเป็นคนหาการหางานให้มันทำ

“แม่ครับ” งานที่มันมีเกิดขึ้นในเกือบทุกวัน ก็ได้จากเพื่อนและรุ่นพี่ช่วยหา และความสามารถของมันเอง และได้เข้ามาในวงการนี้ รู้สึกว่ามันไม่ได้มาจากแม่นะครับ มันเข้ามาได้เพราะอดีตผู้จัดการคนแรก ที่พามันเข้าวงการบันเทิง และความสามารถของตัวมันเองทั้งสิ้น รู้สึกว่าจะไม่ใช่แม่นี่ครับ

“แม่ครับ” มาวันนี้แม่เที่ยวสั่ง ว่าคนนั้นต้องอย่างนั้นอย่างนี้ ทำไมแม่ไม่หัดห้ามใจของแม่เอง และรักลูกให้มากกว่าปากพูดละครับ ห้ามไม่ให้ตัวเองไปยุ่งกับคนอื่นเพื่อให้คนที่แม่เรียกว่า “ลูกรัก” สบายใจบ้างละครับแม่ ไม่เถียงใน “ศักดิ์” ที่เป็นแม่ของมัน

“แม่ครับ” คนเราแค่ศักดิ์อย่างเดียว คงจะไม่พอครับ ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่เพราะผมชอบมองคนที่มีศักดิ์ และการกระทำของคนผู้นั้นเสียมากกว่า คนเรามันมีศักดิ์หมดแหละครับ แต่สิ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิตคนเรา คือต้องมี “ศักดิ์ศรี” นะครับแม่

“แม่ครับ” ถ้าแม่คิดว่าแม่มีศักดิ์ศรีพอ เรียกว่าแม่ได้เต็มแม่ได้ ไม่เคยทอดทิ้งมัน ให้สู้ชีวิตอย่างเดียวดายเลย งานทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวมัน และที่ทุกคนรู้จักตัวมันได้ก็เพราะ “แม่” ล้วนๆ ผมก็ขออภัยด้วยนะครับ “แม่”.