ในช่วงวัยรุ่น อนันดา ยอมรับว่าเคยไม่พอใจอาชีพ เพื่อนร่วมงาน และเหมารวมไปถึงภาพยนตร์ไทย

“วงการนี้มันเ-ี้ย แม่งไม่มีความรู้กัน สักแต่จะทำ ไอ้__  

ผมคิดแค่ว่า ทำไปแล้วไม่มีความหมาย ทำไปทำไมวะ ดูตัวเองกันบ้างไหม ทำอะไรไปให้คนดู”

แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป ได้รู้จักผู้คน ประสบการณ์สั่งสม และเริ่มเข้าใจคนทำงานมากขึ้น เขาก็เปลี่ยนมุมมองเสียใหม่ 

“ทุกวันนี้มองกลับไป ผมเป็นใครหรอ ทำไมถึงไปตัดสินงานคนอื่น รู้จักเขาเหรอ รู้เหรอเขาคิดอะไรระหว่างที่ทำงาน มองตัวเองกลับไปก็อายนะ ว่าเราไปรู้ดีอะไร (แค่นหัวเราะ)”

แม้อุตสาหกรรมภาพยนตร์ไทยจะได้รับเสียงวิพากษ์วิจารณ์ เสียงเปรียบเทียบกับต่างชาติว่าพัฒนาในทางแย่ลง แต่สำหรับมุมของคนทำงาน อนันดากลับมีอีกแง่มุมที่น่าสนใจ 

“สำหรับผม อุตสาหกรรมภาพยนตร์ดีขึ้น สิ่งแย่ๆ มีอยู่ทุกที่ แต่มันไม่สำคัญแล้ว ไม่ใช่หน้าที่ของเราที่จะไปชี้นิ้วใส่งานคนอื่นแล้วด่าเขา มองหาสิ่งดีๆ แล้วชื่นชมกับมัน ขอคำแนะนำจากเขา แชร์ความรู้กันเพื่อพัฒนาตัวเอง ผมว่าคุณภาพของภาพยนตร์ไทยมันดีขึ้นเรื่อยๆ แต่แน่นอนมันก็มีบ้างที่ฉาบฉวยหน่อย แต่ก็มีค่าในแบบของมัน ซึ่งต้องยอมรับสิ่งใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นเรื่อยๆ”