“เพราะเราสวยค่ะเราเลยโดนบูลลี่” แพรวาเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงสบายๆ 

“คือตอนมัธยมเรียนที่ขอนแก่น ในกลุ่มเพื่อนของหนู มีเพื่อนไปแอบรุ่นพี่คนนึง ซึ่งรุ่นพี่คนนี้รู้จักกับพี่ชายของหนู เราก็เลยพูดคุยกับรุ่นพี่คนนี้เพราะรู้จักกันมา ปรากฏเพื่อนๆในกลุ่มไม่เข้าใจคิดว่ารุ่นพี่มาจีบเรา ก็เลยแบนเรา ไม่คุยกับเราอีกเลย แต่ที่หนักจนจำได้แม่นคือเหตุการณ์

หนูไปอ่านหนังสือในห้องสมุด แล้วเพื่อนเอากระดาษมาแปะบนรถเรา ด่าว่าให้ไปปีนต้นงิ้ว ซึ่งหนูไม่โอเคมากมันคือการเกลียดกัน ถ้ามีปัญหาก็อยากให้เดินมาคุยกันต่อหน้า ตอนหลังที่เราเข้าวงการบันเทิงแล้ว เพื่อนก็ทักมานะ ถามหนูก็ไม่โอเคนะ ไม่ลืมค่ะว่าเขาทำอะไรไว้ ก็ทักทายได้นะคะแต่ให้กลับไปเป็นเพื่อนก็คงไม่” 

เราถามอีกมุมให้แพรวาได้พิจารณาตัวเองด้วยว่าตัวเราเองก็เคยทำอะไรไม่ดีให้เพื่อนเกลียดหรือเปล่า ซึ่งแพรวาตอบชัดเจนว่าอาจจะเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวอยู่กับเพื่อนผู้ชายเยอะ มีพี่ชายและน้องชายที่บ้าน จึงชอบคบเพื่อนผู้ชายเพราะคุยง่าย สบายใจ แต่เพื่อนกลับมองในแง่เดียวว่าเธออ่อยผู้ชาย ก็อยากให้มองในมุมนี้บ้าง

เรื่องราวนี้มันเกิดสมัยวัยรุ่นอายุสิบกว่าๆ มันผ่านมานานหลายปี ต่อไปเมื่อแพรวาเติบโตจนลืมความเจ็บปวดจากแผลสดที่พูดขึ้นมาก็เจ็บจะกลายเป็นแผลตกสะเก็ด เรื่องพวกนี้อาจจะกลายเป็นประสบการณ์เศษเสี้ยวเล็กๆ ที่ทำให้แข็งแกร่งขึ้นในอนาคต.