เรื่องนี้ไม่ได้ปิด แต่ไม่ได้คุยที่ไหน มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว เกิดมาประมาณ 6-7 ปีที่แล้ว หมอเคยตรวจและบอกว่าปอดไม่ค่อยดีนะ ไม่ค่อยแข็งแรง เราก็รู้ เพราะพ่อก็เป็นวัณโรค แม่ก็เป็นมะเร็ง มันก็มาจากกรรมพันธุ์ส่วนนึง คิดว่าตัวเองดูแลตัวเองได้ดี

วันนึงมันไม่ไหว ไม่มีแรง เหนื่อยมาก มีผื่นแดงขึ้นที่ตัวไปหมด หมดเรี่ยวแรง ก็เลยไปตรวจเช็กเลือด วันที่ผลออกมา คุณหมอมามุงแล้วบอกว่าเป็นเรื่องซีเรียสนะ เป็นมะเร็งปอด (ตาแดง) เหมือนค้อนทุบหัว การที่คนคนนึงโดนบอกว่าเป็นมะเร็งเหมือนโดนประหารชีวิต

โลกมืดเลยนะ เฮ้ย จะตายเหรอ ก็ตั้งสติแล้วบอกว่าไม่ ต้องรอด และไม่บอกใครเลย เราต้องต่อสู้ มะเร็งคือเซลล์ของเรา เพราะถ้าบอกมันก็ทุกข์ทั้งบ้าน เราอยู่ภายใต้การดูแลของหมอ ก็ไม่บอกใคร มุกก็ไม่บอก แม่ก็ไม่บอก ไม่บอกใครเลย เราต้องต่อสู้เอง

ขนาดไม่บอกใครเลย เวลาลูกน้องเดินผ่านในคลินิกเค้าก็ร้องไห้น้ำตาไหล เราก็ถามว่าทำไม เค้ารู้สึกห่วงเราไปเอง เค้าทำแบบนี้เราก็ยิ่งทุกข์ไปกว่าเดิม เพราะความเครียดทำให้เลือดเป็นกรด เป็นอาหารที่ดีของมะเร็ง

เราก็ต่อสู้ในวิธีของเราเจาะเลือดทุกวัน ทำจนบางวันเลือดไหลออกจากตา ตาแดง แต่ก็ผ่านกระบวนการนั้นไปได้ ค่ามะเร็งเป็นปกติ เราควบคุมเค้าได้ ที่ไม่บอกใครมันเป็นเรื่องที่ยาก ทำเพราะไม่อยากให้เราป่วยมากขึ้น และเรารักเค้ามากกว่าที่แบกโลกไปใส่เค้า

เอาโรคหรือโลกหนักๆ ไปแบกไว้มันก็ไม่แฟร์ ป่วยก็ป่วยคนเดียว ไม่เห็นต้องป่วยทั้งบ้าน แต่ข่าวรั่วไปถึงคุณแม่ ครอบครัว และไปถึงภรรยา พอเค้ารู้ เค้าก็ถามว่าทำไมไม่บอก เราก็บอกว่าเรากำลังจัดการอยู่ พอรู้ทุกคนในบ้านเอาอกเอาใจ รู้งี้บอกตั้งแต่แรกแล้ว

เค้าก็มาบอกว่าอย่าตายนะ อยู่ไม่ได้นะ ทำให้เราได้เห็นอะไรหลายๆ เรื่อง มันทำให้เห็นจุดเปลี่ยนในชีวิตหลายๆ เรื่องเหมือนกัน ตอนนั้นพอรู้ว่ามะเร็ง ไม่ได้คิดว่าจะรักษายังไง คิดแต่ว่า มะเร็งคือตายใช่มั้ย จะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ ลูกจะเรียนจบมั้ย มันเลยจุดกลัวตาย มันอยู่ที่ว่าเราตายคนที่อยู่จะอยู่ต่อยังไง

ตอนนั้นไม่รู้ว่าเป็นมะเร็งระยะไหน เพราะหมอบอกว่าถ้าไปเอกซเรย์ก็เหมือนไปกระตุ้น เรามาจัดการให้ค่ามะเร็งมันลดแล้วเราก็จัดการอวัยวะที่ถูกทำลายให้กลับมาเป็นปกติ แต่ตอนนี้ปอดเราแข็งแรงแล้ว เราหายใจได้เต็มปอด ตอนนี้ก็ยังเช็กอยู่ รู้อยู่ว่ามันไม่ได้หายขาดหรอก

หลังจากที่รู้ว่าเป็นมะเร็ง ก็รู้จักชีวิตมากขึ้น รู้ว่ามันไม่ได้มีวันพรุ่งนี้เรื่อยๆ ก็ให้อภัยคนเยอะมาก จากที่เป็นคนโกรธคนง่ายมาก ไม่รู้จะโกรธทำไมเดี๋ยวเลือดเป็นกรด ใครโดนผมโกรธนี่ซวยมาก.