“อาทิตย์ที่แล้ว พี่เลี้ยงลา 7 วัน ต้องดูลูกเอง 24 ชั่วโมง แล้วพี่บุญคือคึกทั้งวันตั้งแต่ 08.00-21.00 น. โดยไม่มีการพักนอนกลางวัน ผ่านไปประมาณ 2-3 วัน เหนื่อยจัด พอลูกนอน นั่งดราม่าคิดวน เพราะเหนื่อยมาก หมดแรงมาก แล้วก็คิดในใจเชิงประชด+ให้กำลังใจตัวเองว่า

“หึบุ้งลูกคนเดียวทำไมจะเลี้ยงไม่ได้ ไม่ไหว ต้องไหวสิ อย่ากระจอกสิ!!!” กำลังน้ำตาจะไหล แล้วก็ขำตัวโยนแบบไม่ออกเสียงแล้วคิดในใจว่า (ขอหยาบหน่อย) “เออ อิเอี้ย!!! ไม่ไหวไง ลูกเมิงซนมากกกกกก ใครจะไหววะ!!!”

หลังจากนั้นเก็บเสื้อผ้าไปนอนบ้านดุสิต แล้วแบ่งความเหนื่อยให้คนอื่นต่อแล้วทุกคน เหนื่อยมากเหมือนกัน ส่วนยายย่าหยอยคือ ห้ามตลอด ห้ามพูดว่าลูกซน ก็คืองงมาก ไม่พูดได้ไงเพราะซนมาก และยายย่าหยอยก็คือทำเป็นแกร่ง บอกหลานไม่ซน แต่ก็คือเลี้ยงไม่ไหวเหมือนกันนะ”

“เป็นกำลังใจให้แม่ๆ ค่ะ ป.ล.วันนี้พี่บุญตื่น 08.00 น. แล้วพักนอน 1 ชั่วโมงตอน 14.15-15.15 น. แล้วคึกยาวถึง 23.20 น. ถึงหลับป๊อก งงมาก ลูกแม่แกร่งมาก”