“ถึงปะป๊าผู้ชายที่ลูกเคยเกลียด (ร้องไห้) ไม่รู้ว่าเกลียดตั้งแต่ตอนไหน แต่ที่รู้ๆ ผู้ชายคนนี้คือฝันร้ายที่ปุ้ยไม่อยากเจอ เกลียดที่พ่อรู้ทัน เกลียดที่พ่อชอบตี เกลียดที่พ่อเข้มงวด เกลียดที่พ่อไม่ให้ดูละครการ์ตูนเหมือนบ้านอื่น เกลียดกฎที่ต้องกลับบ้านก่อน 4 โมงทุกวัน

เกลียดพ่อ คำนี้ที่ปุ้ยมักจะบอกตัวเองเสมอตั้งแต่จำความได้ จนกระทั่งวันนึงเราเติบโตขึ้นและได้เจอกับบททดสอบที่แสนเจ็บปวดในชีวิต ทำให้ลูกคนนี้รู้ว่าทุกกระทำของปะป๊าในวันนั้น มีนัยและเป็นจริงมาตลอด

พ่อตีเพราะลูกทำผิด พ่อเข้มงวดเพราะพ่อมีลูกสาว พ่อไม่ให้ดูละครเพราะอยากให้อยู่กับความเป็นจริง พ่อรู้ทันเพราะพ่อผ่านมันมาแล้ว และไม่อยากให้ผิดพลาดเหมือนพ่อ พ่อกำหนดเวลากลับบ้าน เพราะว่าข้างนอกนั้นอันตรายแค่ไหน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ปะป๊าทำมันส่งผลให้ปุ้ยเป็นปุ้ย”.