โดย แพรรี่ ได้เปิดใจเล่าครั้งแรกถึงความรู้สึกที่ได้สึกออกมาสู่ทางโลกวันแรกว่า เรื่องนี้ไม่เคยเล่าที่ไหนเลย วันที่ตัดสินใจว่าจะสึก เช้าวันที่ลาสิกขา ตอนที่จะต้องเปลี่ยนยูนิฟอร์มที่เคยใส่มาตลอด 18 ปี ยืนร้องไห้ตั้งนานในห้องเปลี่ยนชุด ใจหนึ่งก็เสียดาย อีกใจก็คิดว่าเราคิดถูกแล้วใช่ไหมที่ตัดสินใจแบบนี้ แต่สุดท้ายเราก็ต้องไปต่อแล้ว จะมานึกเสียดายมันไม่ได้แล้ว เพราะว่าเราก็เป็นคนเลือกเองแล้วว่าเราพร้อมแล้วที่จะออกไปอยู่กับโลกข้างนอก ไปใช้ชีวิตอีกแบบที่เราไม่เคยได้ใช้

ถามต่อว่าทำไมถึงได้ค้นพบตัวเอง รู้สึกอึดอัดในใจไหมที่เราไม่สามารถออกมาพูดได้ในครั้งนั้น แพรรี่ บอกว่า ตอนเป็นพระไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลย ยังคงยืนยันคำเดิมว่า เข้าใจในบริบทและหน้าที่ของตัวเอง แค่ทำตามหน้าที่ที่เหมาะสม ลึกๆ เราอาจจะไม่ได้ชอบผู้หญิงก็ได้ในตอนที่เป็นพระ หรือบางครั้งอาจจะมีความรู้สึกชอบผู้ชายก็ได้ ไม่ใช่ว่าพระทุกคนมีความรู้สึกชอบไม่ได้ ยกเว้นพระอรหันต์ แต่ด้วยบริบทหน้าที่กาลเทศะ เราก็ต้องทำตามหน้าที่ ถ้าเราจะเป็นพระก็ต้องตระหนักว่าเป็นพระก็ต้องเป็นแค่พระ จะเป็นอย่างอื่นไม่ได้

และตอนที่เป็นพระ มันมีเรื่องอื่นที่มันสำคัญกว่าเรื่องนี้ด้วย เพราะวิถีพระกับฆราวาสไม่เหมือนกัน พระก็ต้องทำหน้าที่หรือที่เรีกยว่ากิจของสงฆ์ แล้วโลกของการเป็นพระ แคบกว่าโลกของฆราวาสเยอะมาก อยู่แต่ในวัดจะไปชอบใครได้

“หนูแค่คิดว่าการเป็นแบบนี้มันไม่ได้ผิด การลุกขึ้นมาแต่งหญิงเราก็ไม่ได้ผิด เพราะเราอยู่ในยูนิฟอร์มที่มันเปิดกว้าง และมันสามารถทำให้เราเป็นตัวของตัวเองเต็มที่ ฉะนั้นเมื่อมันให้พื้นที่เต็มที่ เราจะมานั่งรอเวลาเพื่ออะไร หรือเราจะขออนุญาตใครอีก เพราะมันไม่ผิดแล้ว ในเมื่อมันไม่ผิดแล้ว เราก็ทำเต็มที่เลย”

ในวันแรกที่แต่งหญิงคนด่ากันเยอะมาก แต่เราก็ยืนยันว่าสิ่งที่เราทำมันไม่ผิด ชีวิตเป็นของเราแล้ว ส่วนอนาคตข้างหน้า จะเป็นหญิงแบบเต็มตัวหรือไปผ่าตัดแปลงเพศหรือไม่ แพรรี่ บอกว่า ทุกอย่างมันเป็นไปได้ แต่เป็นเรื่องของอนาคต ซึ่งเราไม่ไปตีกรอบมันดีกว่า วันข้างหน้าอาจเป็นอย่างนั้นก็ได้ แต่ทุกวันนี้พอใจในจุดที่ยังเป็นผู้ชายอยู่ เป็นแบบนี้.