“ชีวิตผมเป็นชีวิตที่แปลก เป็นชีวิตที่หลายสิ่งได้มาที่ผมไม่ได้แสวงหา มันน่าประหลาดใจเหมือนกัน เหมือนตอนที่จะส่งผมไปเป็นทูตที่วอชิงตัน สหรัฐฯ ตอนแรกผมก็ปฏิเสธ หรือแม้แต่ตำแหน่งนายกรัฐมนตรี ผมก็ไม่เคยใฝ่ฝันและไม่เคยคิด เพราะผมไม่เคยยุ่งกับการเมือง แต่วันดีคืนดี ผมก็เป็นายกฯ ถึง 2 ครั้ง”

ช่วงเวลาแห่งการตัดสินใจจะรับตำแหน่งหรือไม่รับ เขายอมรับว่าคิดหนัก ด้วยความที่เป็นคนไม่ชอบรัฐประหาร แต่ต้องมาเป็นนายกรัฐมนตรีที่มาจากคณะรัฐประหารแต่งตั้ง

“จะบอกว่ายากก็ยาก เอ๊ะ อยู่ดีๆ ก็มาเชิญเรา และเราก็ไม่เคยเป็นรัฐมนตรีเลย เพราะฉะนั้นหน้าที่นายกรัฐมนตรีมันทำอะไรบ้าง สองคือเขาเพิ่งรัฐประหารมา และผมเป็นคนไม่ชอบรัฐประหารอยู่แล้ว ทหารมาเชิญผม ผมก็นั่งวิเคราะห์ส่วนตัว นั่นเป็นครั้งแรกนะที่เขาเชิญพลเรือน ผมมองว่าทหารส่วนหนึ่งเขารู้ตัวว่าการทำรัฐประหารเขาทำได้ แต่การที่ต้องบริหารราชการแผ่นดิน มันคนละเกมกับการรัฐประหาร เขาคงจะไม่ถนัด ก็เลยหาคนที่ทำเป็น แต่ที่สะกิดใจผมคือ ทำไมเขามาเลือกเรา

สิ่งที่ผมกังวลคือ โดยอำนาจการแต่งตั้งนายกฯ ยังอยู่ที่ทหาร การที่ผมเข้าไปก็คงไม่ชอบที่ผมไปขัดเขา จะมาปลดเราได้ เรื่องปลดผมไม่กลัว แต่ถ้าผมเข้าไปก็ต้องเข้าไปในลักษณะที่สง่างาม คือต้องพูดกันให้รู้เรื่องนะ ผมเข้าไปไม่ได้เป็นลูกน้องนะ อย่ามาสั่งนะ ผมมีความคิดแบบนี้ มีความตรงไปตรงมา ถ้ามีอะไรที่ผมทำแต่ไม่เห็นด้วย ก็เชิญผมไปพบได้ ผมก็ยินดีจะไปอธิบาย แต่ถ้าคุณไม่เห็นด้วย อำนาจอยู่ที่ผมนะ”