ทุกวันนี้ไม่ได้ลงรายการแข่งขัน แต่ก็ยังฟิตอยู่เสมอ ชอบวิ่ง วิ่งทุกวันประมาณวันละ 10 กิโลเมตร (เคยเกินลิมิตตัวเอง?) เคยเกิดเหตุการณ์ฮีตสโตรก อันนั้นไปแข่งที่เมืองไทยนี่แหละครับ ไปวิ่งแถวถนนราชดำเนิน อากาศกำลังอบอ้าวเลย เผอิญเป็นจังหวะที่กำลังวิ่งไล่ตามอยากจะเข้าเส้นชัย อยากจะเอาชนะ ก็คล้ายๆ กับเกินลิมิตตัวเอง เหมือนที่เขาบอกกันว่าเป็นฮีตสโตรก ก็ถึงจุดนั้นเลย สลบกลางทาง ยังไม่เข้าเส้นชัย หมดสติไปเลย

รู้สึกตัวอีกทีมาอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ตอนนั้นผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง คิดว่าน่าจะเป็นอุบัติเหตุ แต่ว่าในหัวจำอะไรไม่ได้เลย นึกออกแต่ว่ากลัวว่าลูกจะเป็นอะไร ทั้งๆ ที่ลูกไม่ได้มาด้วย แต่ว่าคล้ายๆ จิตใจห่วงลูก จะถามว่าลูกเป็นอะไรไหม ผมก็นึกชื่อลูกไม่ออก คนก็คิดว่าลูกมาด้วย ก็พยายามมาเช็กว่ามีใครมาไหม คือใจเราผูกพันกับลูก

ก่อนที่ น้ำหวาน พัสวี จะเล่าต่อว่า ตอนนั้นมีเลขาโทรมาว่าพี่ต้าร์ไม่เข้าเส้นชัย มันเลยมา 3 นาทีแล้วเป็นไปไม่ได้ เราก็เลยพยายามโทรติดต่อ ปรากฏไปติดที่โรงพยาบาลวชิรฯ เราก็ถามว่าเป็นอะไร จะฟื้นไหม เขาก็บอกว่าให้รีบมา เราก็รู้แล้วว่าอาจจะแย่ เพราะตอนจะออกจากบ้านคือไฟดับอีก ต้องปีนออกจากบ้าน

ตอนนั้นท้องน้องมาโก้ 6 เดือน (ลูกคนที่ 2) ในใจก็บอกว่าพี่ต้าร์เราจะไม่เล่นกันแบบนี้ ในเวลานี้เรานึกแล้วว่าเขาต้องไม่อยู่แล้ว เพราะโรงพยาบาลบอกให้มา พอไปถึงก็เห็นพ่อพี่ต้าร์น้ำตาไหล หมอให้ไปซื้อน้ำเกลือ เดินไปห้องเลือด พอเขาเริ่มฟื้นขึ้นมา พ่อพี่ต้าร์ก็ให้น้ำเกลือกลัวไตวาย เราก็พยายามบอกเขาว่านี่น้องเอง เขาก็จำไม่ได้ เขาจำน้ำหวานไม่ได้

จากนั้น นาวิน ต้าร์ ก็เล่าต่อว่า ยังเบลอ ยังงงอยู่ แต่ว่าในใจไม่รู้จะพูดอะไร แต่ในใจเรารู้สึกผิดว่าไม่อยากให้เขาต้องมาห่วงเราแบบนี้ แต่พูดไม่ออก ไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดยังไง นั่นคือสิ่งที่อยู่ในใจ แล้วก็ไม่สามารถอธิบายได้

ซึ่งน้ำหวานได้เล่าในช่วงที่สามีต้องอยู่ใน ICU ให้ฟังว่า เขาอยู่ ICU เป็นอาทิตย์ หมอก็เรียกหัวใจหยุดเต้นๆ เราก็ไปอยู่โรงแรมแถวนั้น เพราะไม่ให้เฝ้า เดี๋ยวเราก็ถูกเรียกเดินมาทุก 3-4 ชั่วโมง เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ ไม่ได้บอกใคร เป็นภรรยาพี่ต้าร์ต้องเข้มแข็งสุดๆ.