โต๋ ได้เขียนเล่าเรื่องราวความน่ารักของ พี่วิ ผ่านอินสตาแกรมตลอดการทำงานที่อยู่ด้วยกัน โดยเผยว่า

เมื่อวันที่ 10 กพ. 2021 เรามีนัดประชุมคอนเสิร์ตกันตอน 5 โมงเย็น วันก่อนหน้า(9กพ.) เราเพิ่งถ่าย mv ตั้งแต่เช้ายันค่ำ พี่วิก็ยังคงเป็นพี่วิ คอยนั่งดูทุกเม็ด เพื่อให้งานออกมาดีที่สุด พี่วิโทรมาตอน 4 โมงครึ่ง ถามผมถึงไหนแล้ว

เราคุยอัพเดตงานตลอดทาง เป็นสิ่งที่เราทำกันแทบทุกวัน พี่วิจะไล่ไปทีละเรื่อง ตอนนี้มีอะไรบ้าง น้องคิดว่ายังไง น้องอยากทำไหม ในความคิดพี่ พี่ว่าอย่างโน้นอย่างนี้นะ.. (นี่เป็นสิ่งที่ผมจะคิดถึงมาก พี่วิเป็นกระจกให้ผมเสมอ เป็นที่ปรึกษา ให้ second opinion กับผมในทุกเรื่อง)

เราเจอกันที่ลานจอดรถตอน 5 โมง พี่วิมากับพี่แตน เพื่อนสนิทพี่วิ เหมือนทุกครั้ง เราเดินไปเข้าตึกด้วยกัน ระหว่างเดินผมชวนคุยว่าคอนเสิร์ตนี้ผมอยากทำยังไง พี่วิฟัง ยิ้มพยักหน้าเหมือนทุกครั้ง

พี่วิเริ่มเดินช้าลง เหงื่อออก “น้องๆไปก่อนเลย เดี๋ยวพี่พักแปป” นี่คือประโยคประจำที่พี่วิชอบบอกผม แต่วันนั้นผมบอกว่า ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมไปซื้อกาแฟ รอขึ้นไปพร้อมกัน แล้วพี่วิก็ฟุบลงไป

ผมวิ่งไปอุ้มพี่วิขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ พี่แตนตะโกนเรียกวิๆ พี่วิมองหน้าเราสองคน เริ่มหายใจแผ่วลงๆ

ผมรีบเรียกรถพยาบาล ระหว่างรอ ผมร้อนใจมาก วิ่งไปดูที่ถนนตลอด แต่ละนาทีที่ผ่านไปรู้สึกเหมือนเป็นชั่วโมง โชคดีมีพี่ที่รู้จักขับผ่านมาพอดี บอกให้ไปรถพี่ก่อน (ขอบคุณพี่มากๆนะครับ) ผมวิ่งไปเรียก รปภ. ตึกมาช่วยผมอุ้มเพื่อขึ้นเบาะหลัง จากเกิดเหตุถึงโรงพยาบาล เวลาผ่านไปประมาณไม่ถึง 20 นาที

หมอวินิจฉัยว่า พี่วิจากไป จากหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน

ในระยะที่ผ่านมา พี่วิให้ความสำคัญเรื่องสุขภาพ หาหมอ และพยายามดูแลตัวเองอย่างดีที่สุด ทีมงานทุกคนทราบเรื่องนี้ แต่พี่วิก็ยังคงเป็นพี่วิ ยืนยันคำเดิมว่าจะดูแลกันจนไม่ไหว พี่วิจะชอบล้อเล่นว่าชั้นจะอยู่จนตายในอ้อมกอดโต๋นั่นแหละ

พี่วิ พี่ก็รู้ว่านี่คือครั้งแรกที่ผมเจอเรื่องแบบนี้ต่อหน้าตัวเอง ไม่ต้องห่วงเลยผมเลยนะ ผมภูมิใจมาก ขอบคุณพระเจ้าที่ให้เกียรติผมอยู่ตรงนั้นกับพี่ ดูแลพี่ ได้ส่งพี่ในอ้อมกอดจริงๆ

ถ้าจะเสียใจก็มีอยู่เรื่องเดียว ผมน่าจะบอกรักพี่มากกว่านี้ กอดพี่บ่อยกว่านี้ เล่าให้พี่ฟังมากกว่านี้ บอกให้โลกรู้มากกว่านี้ ว่าพี่ดีและมีพระคุณต่อผมยังไงบ้าง ผมรู้น่ะว่าพี่เองก็รู้ ว่าผมรักพี่ แต่อย่างว่า แค่ผมเริ่มพูดพี่ก็คงร้องไห้ก่อนละ sensitive จริงๆเลย นี่กลายเป็นผมเอง ที่นั่งเขียนโพสยาวๆนี้ถึงพี่ทั้งน้ำตา

ในชีวิตคนเรา การที่จะได้เจอคนแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย บางคนอาจไม่เจอเลยด้วยซ้ำ ถ้าเปรียบเป็นทหาร ก็คือคนที่สู้เคียงบ่าเคียงไหล่เราในสนามรบ คนที่ผลักเราไปข้างหน้าแล้วหลบอยู่ข้างหลัง เมื่อแสงไฟเกียรติยศและคำชื่นชมส่องมา คนที่ผลักเราไปข้างหลังแล้วกระโดดเอาตัวมาบังกระสุนแทนอย่างไม่ลังเล
คนที่รู้ตัวว่าร่างกายบาดเจ็บ แต่ก็สู้เคียงข้างกันจนถึงลมหายใจสุดท้าย

เรียกว่าพี่วิ จากผมไปขณะปฏิบัติหน้าที่จริงๆ

ความในใจของผมบทที่2นี้ ก็เพื่ออยากเล่าให้ทุกคนทราบถึงสิ่งที่พี่วิทำ สิ่งที่พี่วิเสียสละให้ทุกความสำเร็จนั้นย่อมมีคนอยู่เบื้องหลังเสมอ นี่คือ เหรียญเกียรติยศ ที่พี่วิควรได้รับ 

หากคุณอ่านมาถึงตรงนี้แล้วนึกถึงใครในชีวิตคุณ และคุณยังโชคดีที่คนๆนั้นยังหายใจอยู่ ขอให้ดูแล รักษาเขาไว้ให้ดีที่สุด บอกรักเขาทุกวัน กอดเขาแน่นๆ และเล่าให้เขาฟังว่าเขามีค่าแค่ไหนในชีวิตคุณ อย่ารอ อย่าเขิน อย่าคิดว่ามีเวลา เพราะเหรียญเกียรติยศ จะมีความสุขกว่าหากคุณได้ติดให้เขา ตอนเขาอยู่

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่ส่งมานะครับ
พี่วิคงยิ้มกว้างอยู่ ที่ได้เห็นว่ามีคนรักเขาเยอะขนาดนี้

13.02.2021
โต๋ ศักดิ์สิทธิ์ เวชสุภาพร”