“ผมเคยวิ่งและขี่มอเตอร์ไซค์หนีลูกปืน ยิงเฉียดหัวในงานประเพณี หนีจนรถล้มเข้ากับโรงสีข้าวจนเป็นแผลแขนฉีกแต่ไม่บอกพ่อกับแม่ และเคยประสบอุบัติเหตุเมาเหล้ากลับมาจากเตะฟุตบอลชนท่อใกล้กับเสาไฟฟ้าจนตัวกระเด็นเข้าไปหน้าบ้าน

ซึ่งทุกคนที่เห็นผมตอนนั้นบอกว่าคิดว่าเบิ้ลตายแล้ว เพราะตรงนั้นมีรั้วหนามอยู่ร่างกายอาจฉีกขาด และยังทำเรื่องที่ไม่ควรทำอยู่ในช่วง 3-4 ปี

แม่เคยห้ามว่า “เบิ้ล อย่าไปนะลูก แม่ขอร้องแม่นอนไม่หลับ” เราไม่ฟังและเมาด้วย พอแม่ล็อกรถ ก็ถีบมอเตอร์ไซค์อัดกับบันไดบ้าน จนมอเตอร์ไซค์พัง แม่เช็ดน้ำตาเดินกลับไปนอนกับพ่อ ซึ่งลึกๆ อยากจะขอโทษแม่ แต่ยังดื้อต่อเดินหนีแม่ไปขึ้นมอเตอร์ไซค์เพื่อน

พ่อเป็นคนที่พูดน้อยแต่พูดนิดนึงแล้วเจ็บ ถ้าย้อนกลับไปยังจุกอยู่ในใจทุกครั้งที่เห็นใครร้องไห้ก็จะเห็นภาพแม่ นึกถึงตอนนั้นตลอดที่แม่ใส่ชุดนอนแล้วเดินมาห้ามเรา แล้วเราไม่ฟังเขา”

ปมที่ยังติดค้างอยู่ในใจ แม่ต้องเอาทองมรดกของตระกูลไปขายเพื่อลูก?

“ผมขอเงินแม่ 400 บาทเข้ามาเป็นนักร้องในกรุงเทพฯ เพื่อเป็นนักร้องที่อาร์สยาม บอกแม่จะได้ทำเพลงแล้วนะ พออยู่ไปก็บอกแม่ว่าผมไม่มีเงินใช้แล้ว ผมไม่กล้าขอใคร ผมอยากจะได้เงินสัก 2,000 บาท มาใช้ตั้งตัวช่วงที่ทำเพลงได้ไหม ได้สิลูกเดี๋ยวแม่จัดการให้

ผมก็ดีใจมากที่ได้เงินก้อนนี้มา ยังไม่ได้ใช้เงินเลย มีญาติโทรมาบอกว่า เบิ้ลจริงๆ ไม่อยากจะบอกนะแต่ว่าเป็นคนพาป้าไปเอง เขาตัดสินใจนานมากว่าจะเอาสิ่งๆ นั้นไปขาย ก็คือสร้อยทองเป็นมรดกสุดท้ายก่อนที่คุณปู่จะเสียชีวิตทิ้งไว้ให้กับพ่อและแม่

มันเป็นสมบัติซึ่งควรจะอยู่กับพ่อแม่ของผม เป็นของบรรพบุรุษ ผมก็นั่งทรุดลงร้องไห้ ทำยังไงดีไม่อยากใช้เงินแล้ว อยากหาเงินให้แม่อยากเอาทองคืนแม่ แล้วตอนนี้ทองอยู่ไหน ผมฟุ้งซ่านคนเดียวในห้อง พ่อแม่เวลาเขาลำบากจะไม่เคยบอก เราจะไม่เคยรับรู้ถึงความลำบาก วันนั้นทำไมแม่ไม่บอกว่าเอาทองไปขายเราจะได้ไม่ใช้”

“ผมไม่อยากให้แม่มาร้องไห้เพราะผมอีกแล้ว ผมจะซื้อทองที่ไม่ว่าจะแพงแค่ไหนผมจะซื้อให้แม่ หรือวัวตัวที่พ่อเคยขาย ผมจะซื้อให้พ่อเยอะที่สุด เท่าที่พ่ออยากได้ ถึงมันจะทดแทนสิ่งเก่าๆ ไม่ได้ แต่ขอให้รู้ว่าผมอยากทำให้นะ”.