ตอนนี้เหมือนอยู่ในสงคราม ช่วงแรกๆ นอนไม่หลับ มันได้ยินเสียง เคยขับรถไปเฝ้าว่ารถโรงพยาบาลไปรับคนป่วยรึยัง ทำอยู่ 2-3 อาทิตย์ จนถึงจุดที่นอนแล้วฝัน ก็เลยหยุดออกไป แล้วก็อยู่แค่ตอบอินบ็อกซ์ 

รวมเงินกันซื้อรถฉุกเฉิน ราคา 5 แสน ซื้อมา 3 คัน ถ้ากับคนอื่นได๋เต็มที่ อันนี้ชีวิตคน เราต้องช่วย ของมี คนมี แต่รถไม่มี มันเป็นอุปสรรค และถ้าเงินมันแก้ปัญหาตรงนี้ได้ก็เอาเงินแก้ แล้วค่อยไปหาเอาข้างหน้าใหม่ก็ได้ 

จากนั้น ได๋ และ นิหน่า ก็ได้เล่าถึงเคสๆ หนึ่งที่รู้สึกสะเทือนใจมาก เป็นเคสผู้ป่วยติดเตียง เป็นคุณตา อายุ 72 ปี ซึ่งนิหน่าเป็นคนรับเคสนี้

โดยเคสนี้คุณตากับคุณยายอยู่ด้วยกัน และมีลูกอีกคน พอทราบว่าคุณตาติดโควิดไม่นานอาการก็ทรุดลงอย่างรวดเร็ว จึงตัดสินใจส่งอาสาสมัครไปช่วยเหลือ แต่ก็ไม่ทัน

แถมตอนเผาศพคุณตาก็ไม่มีใครไป เพราะลูกมีความเสี่ยงสูง ส่วนภรรยาของคุณตาติดเชื้อโควิด แล้วลูกสาวบอกกับทีมอาสาสมัครว่า “ฝากส่งคุณพ่อด้วยนะพี่” ทำให้ได๋รู้สึกสะเทือนใจมาก

เลยคุยกับทีมอาสาว่าจะต้องให้ลูกไปส่งพ่อให้ได้ แล้วลูกสาวของคุณตาก็ถือดอกไม้จันทน์ ส่งคุณพ่อจากในรถพยาบาล.