“ปี57 “ไอ้กบ มึงดูดิ เขาห้อยสายธงชาติกันหมดเลย” “อืมๆๆ เห็นแระ คือไรวะ” “มึงไม่รู้อ๋อ” “กูตกข่าว” น้องคนจัดงานวิ่งเข้ามา “พี่ครับ ทางผมดูแลความปลอดภัยเต็มที่ พี่ไม่ต้องห่วงสบายใจได้ พี่ขึ้นเล่นได้เลย คนที่มาดูถึงจะห้อยสายธงชาติแต่เขารักพี่”

สายๆวันต่อมา เพื่อนบอกผมก่อนจะไปสนามบิน “มึงโดนหมายหัวแล้วละไอ้กบ ระวังตัวด้วยเว้ย เจอกันกรุงเทพ” ผมเป็นคนเดียวในวงที่กลัวความสูง จะไกลแค่ไหนก็นั่งรถตู้ เพื่อนออกไปแล้วผมก็ขึ้นรถเหมือนกัน กะว่าจะวนในเมืองหาข้าวกินกันก่อนตียาว 

“ผมว่าออกนอกเมืองก่อนดีกว่าพี่ เอาชัวร์ไว้ก่อน ค่อยไปหาไรกินระหว่างทาง” ตุ้ย คนขับรถตู้บอกกึ่งๆขอ “ได้เลยตุ้ย ไปปั๊มใหญ่นอกเมืองก็ได้” ระหว่างทางผมแซงรถทัวร์เช่าเหมาขบวนเหมือนคณะกฐิน คันแล้วคันเล่า ได้แต่ถามตุ้ยว่ากฐินไรน่ะ ทำไมเยอะแยะจัง 

ตุ้ยพยายามจะเข้าปั๊มใหญ่แต่เข้าไปแล้วก็ตีวนออกทันที ทุกปั๊มมีรถทัวร์จอด มีคนโบกธงชาติเป็นเซนเตอร์ “พี่ ผมจอดให้พี่ลงไม่ได้ครับ แบบนี้ผมว่าพี่โดนแน่ๆ” เราล่องขึ้นมาเรื่อยๆจนเจอปั๊มเล็กๆเงียบๆถึงได้แวะเข้าห้องน้ำ เรื่องกินว่ากันอีกที

ช่วงปีหลังมานี้ผมได้ลงไปเล่นทางใต้อีกหลายครั้ง บางครั้งก็เล่นในค่ายทหาร ผมรู้เลยว่าบรรยากาศความขัดแย้งแบบในช่วงม๊อบไฟลุกโชนมันจางไปแล้ว พี่น้องทางใต้ยังคงเป็นคนน่ารักเสมอสำหรับผม

ผมรู้ว่าทุกคนรักชาติเหมือนกัน เพียงแต่ภาพในหัวนั้นต่างหากที่ต่างกัน ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ผมคิดมาตั้งแต่ปี49 นั้นถูกหรือผิด ผมแค่มั่นใจว่าทางที่ประเทศกำลังมุ่งหน้าไปนั้น มันอาจดีสำหรับบางชั้นชน แต่มันไม่ดีพอสำหรับคนข้างล่าง

ปัจจุบัน ผมเคยคิดยังไงก็คิดอย่างงั้น เคยพูดยังไงก็พูดอย่างงั้นเสมอ ไม่เคยต้องการพรรคพวกเพื่อนฝูงที่จะร่วมขบวนความคิด ผมขอแค่ได้คิดและพูดในฐานะเสรีชน ประชาชนคนหนึ่งที่รักชาติและประชาชนทุกระดับชั้น

วันนี้มหาวิกฤตโควิดให้คำตอบที่ชัดที่สุด ชัดมากจนผมไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ดูแลตัวเองและคนที่รักให้ดีนะครับ ขอให้เราทุกคนได้กลับมาเจอกันในวันปลอดภัย”.