“เล่าเหตุการณ์นี้เพื่อเตือนสติตัวเอง ย้ำเตือนตัวเองตลอดเวลา วันนี้ 10 โมง เรม่ากำลังกินข้าว เดินไปกินไปอยู่ในบ้าน จังหวะที่แนทกำลังคุยกับแม่แป๊ด และพี่กิ๊ก ป้อนข้าวเรม่าอยู่

เควิ้นลิตา เพิ่งไปเดินเล่นกลับเข้าบ้านมา เดินไปมาในบ้าน ผ่านไปสักพัก เรม่ากำลังหยิบของเล่นขึ้นมา เข้าปาก แม่แป๊ดเตือนเรม่าไม่ให้เอาของเข้าปาก จากนั้น ภาพที่เห็นคือเควิ้นกระโดดใส่เรม่าล้มลงไปที่พื้น แม่แป๊ดที่อยู่ใกล้ๆ กระโดดเอาตัวไปบัง เควิ้นที่กำลังจะซ้ำเรม่า

เรม่าที่นอนอยู่ที่พื้น ตอนนั้นแนทสติไม่อยู่แล้ว ได้แต่ยืนช็อก เพิ่งเคยรู้สึกช็อกเป็นยังไง พอรู้ตัวรีบวิ่งไปดูลูก เห็นเลือดลูกไหล วินาทีนั้นคือ ตะโกนให้คนเรียกพี่เป๊ก รู้ตัวอีกทีคือแบกลูกขึ้นรถ พอถึงรพ วิ่งจน พยาบาลตกใจว่าเป็นอะไร พอไปถึงรพ ได้แต่ยืนร้องไห้

อธิษฐานตลอด ขอให้ลูก ไม่เป็นแผลใหญ่ ไม่กล้ามองแผลลูกด้วยซ้ำ มันเจ็บปวดมาก หัวใจมันสั่นสะเทือน มือสั่น ตัวสั่นไปทั้งตัว ตัวชาไปหมด อยากเจ็บแทนลูก คิดตลอดว่าขอเป็นตัวเองแทนได้มั้ย ตอนนั้นโทษตัวเอง ว่ารู้อยู่แล้วว่าเควิ้นเคยกัดตัวเองให้ระวังเรม่าให้ดี แต่ก็ยังประมาท ปล่อยให้มาวิ่งใกล้ๆ ลูก ได้แต่โทษตัวเองตลอดเวลา

เป็นเหตุการณ์ที่ จะจดจำ และสอน เตือนตัวเอง ให้ระวังลูก อย่าประมาท อย่าให้หมาเจ้าใกล้ลูกเด็ดขาด!
พระเจ้าเตือนอะไรต้องเชื่อฟัง ที่ผ่านมาได้ยินเสียงเตือนตลอด แต่ประมาท จากนี้ไป แม่สัญญาว่าจะดูแลให้ดีที่สุด เหตุการณ์แบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก

แม่ขอโทษนะเรม่าขอพระเจ้ารักษาแผลของหนูให้หายดี ไม่เป็นแผลเป็น แผลหายสนิท ในเร็ววัน เอเมน แม่รักลูกที่สุด ลูกเรม่าคนเก่ง จะปกป้องหนูให้ดีกว่านี้”.