เติบโตมากับคำว่าหน้าฝรั่ง ตอนนั้นอยู่บ้านนอก ทุกคนหัวดำหมดเหมือนมีฉันหัวทองอยู่คนเดียว ก็สุดแล้วแต่ใครจะเรียก เรียกอะไรเวลาฉันโกรธฉันก็ขึ้น โดนเรียกว่าลูกผู้หญิงหาตังค์ มันดูเป็นเรื่องใหญ่ในตอนนั้น แม้แต่กำนันก็ยังเรียกยัยฝรั่งขี้นก ซึ่งเมื่อก่อนเราก็ไม่รู้ว่าจะต้องยอกย้อนผู้ใหญ่ว่ายังไง ซึ่งเราก็ไม่ชอบ 

สมัยก่อนการที่เป็นลูกครึ่งมันเป็นเรื่องประหลาด ทุกคนหัวดำหมด มีฉันหัวทองอยู่คนเดียว ทุกคนก็จะบูลลี่ฉันว่าเป็นลูกผู้หญิงหาเงิน เป็นลูกไม่มีพ่อ พ่อแม่ทิ้ง ตอนเด็กๆ เราก็ทนไม่ได้หรอกนะ ก็ลุกขึ้นจับหัวเพื่อนโขกกับพื้น ครูก็เรียกผู้ปกครองมาเจอ บอกว่าเราก้าวร้าว

แม่ก็ไปคุยกับครู เราก็บอกว่าคนนั้นเรียกว่าลูกกะ…อย่างนั้น อย่างนี้ บอกว่าเราเป็นลูกไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ถูกทิ้ง แม่ก็บอกว่า ก็ดีแล้ว ฉันจะตบกับแม่ของเด็กคนนี้ด้วย แม่ฉันก็เป็นนักสู้ 

แต่จริงๆ พี่เป็นลูกครึ่ง แล้วก็ไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร แต่ไม่ได้เล่าให้ใครฟัง กลัวว่าพ่อจะมาหาแล้วทำตัวไม่ถูก ไม่เคยเจอพ่อแท้ๆ เลย ไม่ตามหาพ่อเพราะแม่เลี้ยงมาแบบไม่ให้ขาดอะไรในชีวิต เลยไม่รู้สึกว่าจะต้องอยากรู้ว่าพ่อเป็นใคร แม่เป็นใคร ไม่ได้รู้สึกโหยหาและต้องการเพราะมีความรักในครอบครัวนี้แบบล้น จนไม่รู้ว่าจะต้องไปกระเสือกกระสนอะไรอีก 

ถามว่าเคยถามแม่มั้ยว่าพ่อเป็นใคร มาจากประเทศอะไร คือไม่เคยถาม ไม่คุยกันเลย แม่ให้ความรักเต็มที่ ไม่เคยมีความสงสัย แต่รู้ว่าตัวเองเป็นลูกครึ่งอเมริกัน เพราะพี่เกิดในดงที่ทหารอเมริกันตอนสงครามเวียดนาม ตั้งค่ายแคมป์จุดที่ใกล้บ้านพี่เกิด พี่น้อง 3 คนมีเราเป็นฝรั่งอยู่คนเดียว พอเข้าวงการมาก็ไม่เคยมีใครเข้ามาบอกเรานะว่าเป็นพ่อ รู้แค่นี้ก็พอ ไม่อยากหาปมอะไรมาใส่ในชีวิตเพราะไม่ได้อยากรู้